افسانه بدیعی
منوچهر بدیعی بیش از هر نوشته و ترجمه‌ای با اولیس شناخته می‌شود. یا درست‌تر: بیش از هر کتابِ چاپ‌شده‌ای، با چاپ نشدنِ اولیس شناخته شده است؛ اثری که خودِ...
یادداشت‌ها
گلشیفته فراهانی؛ پرسونای اضطراب
یادداشت‌هایی پیرامون نقش‌آفرینی‌های گلشیفته فراهانی ۱. هنگامی که برای نخستین‌بار تصویر «میم» -آن عشق ابدی محمود[i]– بر پرده نمایان شد، دوربین کلاری نوید یک ستاره می‌داد. میم از...
دفتر یادداشت
دفتر یادداشت -مطابق با رویکرد عامه‌پسند- برخوردی عینی‌گرا با مفهوم حافظه (Memory) دارد؛ با این‌حال به‌علت پیچیده‌گی روایت و تشدیدِ الگوی روایت‌گری شبکه‌ای، یک فرارَوی از سطح عامه‌پسندی نیز...
افسانه بدیعی
منوچهر بدیعی بیش از هر نوشته و ترجمه‌ای با اولیس شناخته می‌شود. یا درست‌تر: بیش از هر کتابِ چاپ‌شده‌ای، با چاپ نشدنِ اولیس شناخته شده است؛ اثری که خودِ جویس بدش نمی‌آمد اسطوره شود و چنین نیز شد. «آن‌قدر معما
گلشیفته فراهانی؛ پرسونای اضطراب
یادداشت‌هایی پیرامون نقش‌آفرینی‌های گلشیفته فراهانی ۱. هنگامی که برای نخستین‌بار تصویر «میم» -آن عشق ابدی محمود[i]– بر پرده نمایان شد، دوربین کلاری نوید یک ستاره می‌داد. میم از دور -در نمای آهسته[ii]– به سوی دوربین حرکت می‌کرد و چهره‌اش،
دفتر یادداشت
دفتر یادداشت -مطابق با رویکرد عامه‌پسند- برخوردی عینی‌گرا با مفهوم حافظه (Memory) دارد؛ با این‌حال به‌علت پیچیده‌گی روایت و تشدیدِ الگوی روایت‌گری شبکه‌ای، یک فرارَوی از سطح عامه‌پسندی نیز محسوب، و جایگاهی میانِ عامه‌پسند و نخبه‌گرا برای خود ایجاد می‌کند.
سنتوری و هامون:یک نگاه غیرسینمایی
سنتوری در پی‌رنگ و شیوه روایت بی‌ارتباط به هامون نیست؛ روایت دو مرد در آستانه‌ی فروپاشی خانواده با روایت‌گری غیرخطی و زمان‌های درهم‌ریخته که هرکدام مرور خاطره می‌کنند. نقطه عزیمت هردو روایت، زمان حال، و هنوز یک گام تا نابودی
مگه تموم عمر چندتا بهاره؟
ترومای حادِ شاهین ربانی (علی مصفا) از یک گذشته‌ی تراژیک می‌آید -او باعث مرگ عمویش شده، و این فاجعه تلخ، پیش‌داستانِ (Back-Story) ماجرای فردی است پر از حفره‌های ذهنی که «تموم عمرش» را به وارفته‌گی می‌گذراند. احساس گناه می‌کند و
تانگوی لهستانی
چاقو در آب/ رومن پولانسکی خودکامه‌گی و ناخداگریِ «آندری» (نیمچیک) در دهه‌ی شصت؛ دهه‌ی به نومیدی نرسیده‌ی باورهای سوسیالیستی اگر به تحقیر نسل تازه‌اش انجامید، در دهه‌ی شکستِ هفتاد بدل به انزجارش از نسلِ هنوز-امیدوارِ جوان گشت؛ چونان که
آمارکورد…
درخت زندگی/ ترنس ملیک مردی فروپاشیده، گذشته را یاد می‌آورد؛ امّا خاطرات فردی مطرح نیست. او نه در گذشتۀ شخصی‌اش که در مفهوم «گذشته» پی چیزی است -شاید بقای زندگی‌اش. منشأ خلقت را وارسی می‌کند و در جست‌وجوی خود
آهای تو، می‌توانی مرا حس کنی!
آفتاب ابدی ذهن بی‌آلایش/ میشل گوندری و چارلی کافمن «آهای تو؛ تو که آن بیرون در سرما ایستاده‌ای! تو که پیر می‌شوی، تنها می‌شوی… می‌توانی مرا حس کنی؟» -در سرم ترانه‌ای می‌پیچد و یاد چشم‌های خیس مردی که
کامرانیتِ فراست
چند نکته دربارۀ «مسعود فراستی» ک: یک «ت» میان ماست؛ کوچک -به ادای نوک زبان، عمیق؛ فرقِ کوره و آتش‌دان. یک «ت» میان پیشه‌های ماست. ما نگارش نقد می‌کنیم در کسوتِ «منقّد» و آن‌ها «انتقاد» با نقاب «منتقد»! ما شده
افسانه بدیعی
منوچهر بدیعی بیش از هر نوشته و ترجمه‌ای با اولیس شناخته می‌شود. یا درست‌تر: بیش از هر کتابِ چاپ‌شده‌ای، با چاپ نشدنِ اولیس شناخته شده است؛ اثری که خودِ جویس بدش نمی‌آمد اسطوره شود و چنین نیز شد. «آن‌قدر معما
گلشیفته فراهانی؛ پرسونای اضطراب
یادداشت‌هایی پیرامون نقش‌آفرینی‌های گلشیفته فراهانی ۱. هنگامی که برای نخستین‌بار تصویر «میم» -آن عشق ابدی محمود[i]– بر پرده نمایان شد، دوربین کلاری نوید یک ستاره می‌داد. میم از دور -در نمای آهسته[ii]– به سوی دوربین حرکت می‌کرد و چهره‌اش،
دفتر یادداشت
دفتر یادداشت -مطابق با رویکرد عامه‌پسند- برخوردی عینی‌گرا با مفهوم حافظه (Memory) دارد؛ با این‌حال به‌علت پیچیده‌گی روایت و تشدیدِ الگوی روایت‌گری شبکه‌ای، یک فرارَوی از سطح عامه‌پسندی نیز محسوب، و جایگاهی میانِ عامه‌پسند و نخبه‌گرا برای خود ایجاد می‌کند.
سنتوری و هامون:یک نگاه غیرسینمایی
سنتوری در پی‌رنگ و شیوه روایت بی‌ارتباط به هامون نیست؛ روایت دو مرد در آستانه‌ی فروپاشی خانواده با روایت‌گری غیرخطی و زمان‌های درهم‌ریخته که هرکدام مرور خاطره می‌کنند. نقطه عزیمت هردو روایت، زمان حال، و هنوز یک گام تا نابودی
مگه تموم عمر چندتا بهاره؟
ترومای حادِ شاهین ربانی (علی مصفا) از یک گذشته‌ی تراژیک می‌آید -او باعث مرگ عمویش شده، و این فاجعه تلخ، پیش‌داستانِ (Back-Story) ماجرای فردی است پر از حفره‌های ذهنی که «تموم عمرش» را به وارفته‌گی می‌گذراند. احساس گناه می‌کند و
تانگوی لهستانی
چاقو در آب/ رومن پولانسکی خودکامه‌گی و ناخداگریِ «آندری» (نیمچیک) در دهه‌ی شصت؛ دهه‌ی به نومیدی نرسیده‌ی باورهای سوسیالیستی اگر به تحقیر نسل تازه‌اش انجامید، در دهه‌ی شکستِ هفتاد بدل به انزجارش از نسلِ هنوز-امیدوارِ جوان گشت؛ چونان که
آمارکورد…
درخت زندگی/ ترنس ملیک مردی فروپاشیده، گذشته را یاد می‌آورد؛ امّا خاطرات فردی مطرح نیست. او نه در گذشتۀ شخصی‌اش که در مفهوم «گذشته» پی چیزی است -شاید بقای زندگی‌اش. منشأ خلقت را وارسی می‌کند و در جست‌وجوی خود
آهای تو، می‌توانی مرا حس کنی!
آفتاب ابدی ذهن بی‌آلایش/ میشل گوندری و چارلی کافمن «آهای تو؛ تو که آن بیرون در سرما ایستاده‌ای! تو که پیر می‌شوی، تنها می‌شوی… می‌توانی مرا حس کنی؟» -در سرم ترانه‌ای می‌پیچد و یاد چشم‌های خیس مردی که
کامرانیتِ فراست
چند نکته دربارۀ «مسعود فراستی» ک: یک «ت» میان ماست؛ کوچک -به ادای نوک زبان، عمیق؛ فرقِ کوره و آتش‌دان. یک «ت» میان پیشه‌های ماست. ما نگارش نقد می‌کنیم در کسوتِ «منقّد» و آن‌ها «انتقاد» با نقاب «منتقد»! ما شده